Ֆեյքերի խնդիրը ամենևին էլ նոր չէ: Այդ երևույթին անդրադարձել է դեռևս Հովհաննես Թումանյանը՝ 1911 թվականին:

Ավոկադոն իտալացի փաստաբան չի, այլ մրգի ու բանջարեղենի միջև գտնվող բույս ա, որը երկուսից էլ վերցրել ա ամենաանհամը, ինչպես, ասենք՝ հայտնի ֆիզիկոսի ու հռչակավոր երգչուհու որդին կարող ա սովորական գորշ պատգամավոր լինել։ Եթե կորիզն ու կլեպը հանես, տակը բան չի մնա, բայց էդ մնացած մի քիչն էլ էնքան անհամ ա, որ մի մեծ դդումի չափ անհամություն ունի։ Ես սապոն չեմ կերել, բայց ինձ թվում ա՝ եթե սապոնը միրգ լիներ, էդ համը կունենար։ Պարզապես՝ սա ծամելիս չի փրփրում։

44-օրյա պատերազմի նահատակ հերոս Մխիթար Գալեյանի հայրը՝ Գարիկ Գալեյանը շինծու մեղադրանքներով դատապարտվել է 1 ու կես տարի և 9 օր ազատազրկման։

Մի անհարմար հարց տամ. եթե ուղեվարձը 150 դրամ ա, իսկ փողոցի թելսելի սարքը 50-դրամանոց չի ընդունում՝ մենակ 100, 200 ու 500 դրամանոցներ ա ընդունում ու մանրն էլ չի վերադարձնում, ո՞նց կարելի ա 150 դրամով 150-դրամանոց տոմս առնել։ Էդ ֆոկուսը ո՞նց են անում։

Ձյունը հույս ա։ Երբ փողոցները ծածկվում են ձյան հաստ շերտի տակ, թվում ա, թե գարնանը, երբ ձյունը հալվի, տակից նոր փողոցներ են դուրս գալու, ու նոր ճանապարհներ են բացվելու։ Իսկ երբ ձյան տակից գլուխը հանում ա ձնծաղիկը, ավելի ես սկսում հավատալ, որ ձյան տակ հրաշք ա թաքնված։

ԳԱՌՆԻԿ ԱՆԱՆՅԱՆ Կան մարդիկ, որոնց կոչումը հրապարակագիր, հրապարակախոս լինելն է։ Համալսարան ընդունված նորեկներիս համար այդ մարդիկ անմիջապես ուշադրություն էին գրավում և՛ իրենց կեցվածքով, և՛ իրենց պահվածքով , և՛ իրենց արտաքին գրավչությամբ։

Թումանյանն այն եզակի գործիչներից է, ում գրական հարստությունը նույնքան անժխտելիորեն բացառիկ է ու մեծ, որքան նրա մարդկային կերպարը: Թումանյանի կյանքի բազմաթիվ դրվագներ կարծես մեկտեղվում, զուգահեռվում են հայ ժողովրդի ճակատագրի հետ: Բանաստեղծն ապրում էր իր ժողովրդի համար բարդ ու դաժան ժամանակներում և ամբողջովին կիսում էր հային բաժին հասած յուրաքանչյուր դառնություն: Կիսում էր ոչ միայն ինքը, այլև նրա ամբողջ ընտանիքը: Նրա չորս որդիներն էլ զինվորներ էին, չորս

Ես չգիտեմ՝ ամենավերջում մենք հայտարարագիր ներկայացնու՞մ ենք, թե՞ չէ՝ հարկեր վճարու՞մ ենք մեր երկրային եկամուտների համար, լցնու՞մ ենք երկնային բյուջեն։ Չգիտեմ։

Ես՝ աչք, ու դու՝ լույս, հոգի՛․․․ Պոետի գրչի տակից երևի երբեք ավելի կատարյալ բան դուրս չի եկել: Ես՝ աչք, ու դու՝ լույս, հոգի՛․․․ Սա երևի էն ա, ինչը կոչում են զուտ պոեզիա՝ մի շունչ, մի ակնթարթ, մի ցնորք: էն ա, ինչը հնարավոր չի անգամ բառերի բաժանել, որովհետև, երբ բառն առանձնացնում ես, իմաստը կորցնում ա։ Սա վերլուծելի չի, ինչպես պարզ բառը, որից չես կարող ավելի փոքր իմաստակիր միավոր առանձնացնել, ինչպես զուտ գեղեցկությունը, որն անհնար ա մասերի բաժանել: